Recensie Whitney a tribute by Glennis Grace ★★★★★

Waar de muziek van Whitney Houston is, is het feest. Het beste bewijs hiervan was ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’ in Play Zuid. Een zeshonderdtal gelukkigen mocht getuige zijn van de heerlijke muziek die Whitney Houston ons heeft nagelaten. Van vrolijke dansmuziek als ‘How Will I Know’ over romantische ballades als ‘Didn‘t We Almost Have It All’ en ‘Where Do Broken Hearts Go’ tot haar onvergetelijke cover ‘I Will Always Love You’. Het is de muziek die de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw mee zo’n fenomenaal goede muziekdecennia maakte. En wie kon die muziek en dat gevoel beter terug tot leven brengen dan Glennis Grace? Van bij het horen van de eerste noot van ‘Love Will Save The Day’ werd je een kleine veertig jaar terug in de tijd getransporteerd naar het midden van de jaren ’80. Let the party begin.

Voor sommigen is de muziek van Whitney Houston een “guilty pleasure”. Wanneer je Glennis Grace haar muziek hoort coveren, is het eigenlijk gewoon een “pleasure”. De twee stemmen zitten zo dicht op elkaar dat ze amper te onderscheiden zijn. Geen wonder dus dat Glennis voor een uitverkocht Play Zuid mocht optreden met haar ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’. 

Glennis Grace was naar eigen zeggen niet helemaal in topvorm omwille van een griepje. En inderdaad: ze klonk heel af en toe, als je erg goed luisterde, een heel erg klein beetje nasaal. En ja, ze was duidelijk wat korter van adem dan op vorige optredens. Maar Glennis Grace op een naar eigen zeggen “off day” was wat ons betreft nog altijd geweldig om mee te maken. Ze gaf zich volledig en ging ondanks de gezondheidsproblemen de hoge noten niet uit de weg. Haar vocale prestatie tijdens ‘I Have Nothing’ kreeg dan ook een welverdiende staande ovatie. Ze volgde op met ‘Run To You’ waar de vermoeidheid in de stem een extra breekbaar laagje meegaf dat het nummer enkel maar gevoeliger maakte. Het publiek had zoveel waardering voor Glennis en was zo mee in de flow van het optreden dat je de warmte van de zaal naar het podium voelde stromen in de vorm van de ‘oehoe’. 

En dan gebeurt het: dan voel je de magie van het live-concert en de band tussen publiek, muzikanten en artiest die het geheel naar een hoger niveau tilt. ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’ was al een feestje waarbij het hele publiek al bij het tweede nummer stond mee te dansen en te zingen. De sfeer was van in het begin al heel familiair en toch respectvol. Maar op het moment dat allen één worden, voel je je als toeschouwer deel van een geheel: het publiek in Play Zuid werd samen met Glennis Grace, haar muzikanten en backing vocals één Whitney-familie. 

Je kreeg als toeschouwer energie van een meezingmoment als ‘My Love Is Your Love’ en ‘It‘s Not Right But It’s Okay’. Je werd meegezogen in het gevoel van ‘Saving All My Love For You’ en ‘All The Man That I Need’ en voelde spontaan girlpower opborrelen bij ‘I’m Every Woman’. Je kon moeiteloos wegdromen bij ‘Didn‘t We Almost Have It All’ wanneer Bas van den Heuvel op synthesizer de intro inzette en Glennis vervolgens een heel ingehouden en fijne uitvoering neerzette. Kortom: het gevoel zat helemaal juist. 

En ja, af en toe spaarde Glennis zichzelf een beetje door het publiek te laten zingen tijdens ‘My Love Is Your Love’ of door wat meer te steunen op haar backing vocals tijdens ‘So Emotional’. Maar Glennis gaf hen dan ook alle krediet die ze verdienden. Achteraf bekeken had Glennis veel spaarzamer kunnen zijn op haar stem, maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Wanneer Whitney koos voor de hoge noten, kon Glennis het niet laten om toch het beste van zichzelf te geven en er volop voor te gaan. En dat bleef uiteraard niet onopgemerkt. Hoe meer het concert vorderde, hoe enthousiaster het publiek ging applaudisseren. 

Geen wonder dus dat er na ‘The Greatest Love Of All’ een minutenlange staande ovatie kwam. Het was niet alleen de afsluiter van een fantastisch concert; het was op zich ook een heerlijk pareltje van muziek. De start van het nummer werd veel trager gebracht dan het de gewoonte is waardoor de tekst en haar schoonheid veel meer op de voorgrond kwam. Glennis Grace verzorgde elke noot en bracht soms nog enkele tussennootjes om wat meer garnering en gevoel aan te brengen. Het was puur genieten. En dan kwam de soul er meer in, ging het tempo omhoog en zette de power door. Alles werd uit de kast gehaald om te groeien naar een crescendo die uitmondde in een geweldige uithaal. Glennis Grace voelde zich duidelijk gedragen door de energie die ze van haar publiek kreeg, want het leek wel of ze hier vleugels kreeg. 

Omdat het publiek zo luid om een toegift bleef vragen, kreeg het van Glennis Grace nog ‘I Will Always Love You’. Het klonk deze keer extra kwetsbaar en sommige hoge noten werden nu wel vakkundig ontweken, maar het bleef nog altijd een geweldig sterke uitvoering waar heel wat andere zangeressen jaloers op zouden zijn. Het aanwezige publiek had er in ieder geval van genoten en de staande ovatie ging naadloos over in een dansparty tijdens ‘I Wanna Dance With Somebody’. En zo werd Glennis’ ode aan haar idool Whitney feestend en in opperbeste sfeer afgesloten met de hoop dat Glennis Grace terugkomt om het nog eens over te doen. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Love Will Save The Day
2. How Will I Know
3. Saving All My Love For You
4. It‘s Not Right But It‘s Okay
5. Didn‘t We Almost Have It All
6. All The Man That I Need
7. My Name Is Not Susan
8. Where Do Broken Hearts Go
9. My Love Is Your Love
10. I Have Nothing
11. Run To You
12. So Emotional
13. I’m Every Woman
14. The Greatest Love Of All 

Bis:

1. I Will Always Love You
2. I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)